Op een warme dag in augustus 2004 stapte ik in Amersfoort op een bus. Toen ik een kaartje wou kopen, vroeg de chauffeur of ik een stuiver gepast had of een strippenkaart wou. Geen idee. Ondanks een week taalcursus wist ik hier geen antwoord op. En dat waren pas mijn eerste stappen in wat later mijn leven voorgoed zou veranderen.

Bij het uitstappen met mijn twee veel te zware koffers besefte ik niet dat ik hier twintig jaar later bijna dagelijks zou lopen en mijn kinderen naar school zou brengen. Mijn eerste stappen in een voor mij onbekende stad met een nieuwe taal vielen echt niet mee. Toch woon ik nu hier, ben ik vanwege mijn tijd bij de Rotonde (nu Kwintes) zelfs maatschappelijk werker geworden.

En nu gaat dit tijdperk eindigen: er komen geen nieuwe vrijwilligers meer naar Amersfoort. Sinds 1979 kwamen jonge Duitse vrijwilligers hier een jaar lang dienst doen. Nadat ik er zelf een van was geweest bleef ik zijdelings betrokken bij de vrijwilligers. Ik maakte ze wegwijs in Amersfoort. Ik kon weer eens Duits praten en inmiddels verheugden ook mijn eigen kinderen zich op nieuw bezoek van de ASF’ers.

De Rotonde was de crisisopvang voor Amersfoort. Opgericht als goed doel waar mensen zonder onderdak met anderen konden samenwonen. Al snel na de oprichting werden vrijwilligers van ASF erbij betrokken. In de loop der jaren zijn de taken en de locaties binnen de stichting veranderd. Inmiddels zijn de ASF’ers binnen Kwintes en zelfs binnen Amersfoort een begrip, onderdeel geworden van de samenleving. Het gebeurt wel eens dat, als ik me ergens voorstel, iemand ook een ASF’er van toen kent of er zelf een was.

Bijna ongemerkt hebben in al die jaren de ASF’ers een plek in de samenleving gekregen. Zij zijn op veel terreinen actief geweest binnen De Rotonde en Kwintes. Als maatje voor bewoners of om te helpen koken en in de tuin te helpen. Samen op bewonersvakantie en ondersteuning bieden bij het dagelijkse leven. Zo heb ik ooit onder het kritische oog van bewoners geleerd om mijn spiegelei te perfectioneren. De hulp van de bewoners om Nederlands te leren vergeet ik ook niet meer. Ik was vaak moe en wilde overschakelen naar Engels of Duits, maar zij kenden geen genade. Ook mijn uitspraak moest beter. Het bewijs daarvan blijf ik in de tekst nog even verschuldigd.

Vooral de laatste jaren is er voor de vrijwilligers veel veranderd. Inmiddels werkten de ASF’ers weer met z’n tweeën op verschillende locaties, bijvoorbeeld in de dag- en nachtopvang of woonlocaties van Kwintes. Ze hebben zich altijd met hart en ziel ingezet om in het team van professionals en andere vrijwilligers en plek te krijgen en iets extra’s te doen voor de bewoners. Dat heeft in al die tijd op veel mensen invloed gehad. Er zijn vriendschappen ontstaan, anderen hebben hier hun beroepskeuze gemaakt of misschien wel de liefde van hun leven ontmoet. Iets wat je niet verwacht als je ergens in een bus stapt onderweg naar de toekomst.